Jazz piano trio’s vormen een hoeksteen in de geschiedenis van de jazz, er zijn tientallen voorbeelden van iconische trio’s en nog steeds is het een van de populairste bezettingen in de jazz. Dat er desondanks zoveel verscheidenheid is aan te duiden in klankkleur, oeuvre en uitvoering van al die enthousiaste trio’s getuigt zowel van de populariteit ervan als ook de enorme uitdaging om iets anders te brengen. Hier betreft het de Portugese pianist Mário Joäo Laginha dos Santos (62) die samen met Bernardo Moreira op contrabas en Alexandre Frazäo op drums een trio vormt, hoewel alleen zijn naam wordt vermeld op het cd hoesje. Laginha is vooral bekend door zijn samenwerking met de Portugese zangeres Maria Joao waarmee hij veel albums opnam en wereldwijd toerde. Mário’s muziek balanceert min of meer tussen de wereld van de jazz en de Afrikaanse muziek hetgeen een effect heeft op zijn componeren en zijn muziek zowel ritmisch als qua klank, ook de klassieke muziek speelde een belangrijke rol in zijn benadering van de piano met een uitermate flexibel zelfvertrouwen en een op Chopin gelijkende elegantie in zijn spel. De titel Jangada is de naam van een traditionele Braziliaanse vissersboot en verwijst naar het oppikken van stukken drijfhout en ze samenvoegen tot een geheel, een mooie metafoor die de organische samenstelling aan invloeden omschrijft die zijn gebundeld in zijn muziek.

In zijn vorige album “Mongrel” was Chopin zijn inspiratiebron, hier is er sprake van een mix tussen zijn klassieke invloeden van Bach en Chopin met jazz improvisatie en Portugees/Braziliaanse inspiratiebronnen. In het openingsnummer “Short Store” bewijst hij ten enenmale zijn kwaliteit als jazzcomponist, een ijzersterke compositie die zo uit het oeuvre van Keith Jarrett zou kunnen stammen. In het lieflijke “Efedra” horen we sporen van zijn klassieke inspiratie maar de ingehouden swing maakt het onmiskenbaar jazz. Met “Chorale No. 2” met zijn rustgevende uitstraling beweegt de muziek zich tussen klassiek en jazz. “Disquiet” is met zijn enorme swingkwaliteiten een puur jazznummer. “The Stone Raft (A jangada de pedra)” bouwt zichzelf langzaam op met vederlichte piano akkoorden die overgaan in steeds complexere patronen en via een wilde “aanval” op de toetsen weer te verglijden naar de rustige openingsklanken, knap gedaan en heel boeiend. Het album bevat over het algemeen nogal verstilde nummers waarin sprake is van muziek die dicht aanleunt tegen de sfeer en rust van klassieke muziek maar de contrabas en drums zorgen wel degelijk voor een jazzy geluid. Dat laatste is zeker het geval in het goed opgebouwde, sfeervolle “Kingfisher” dat wel degelijk flink swingt. Het album eindigt met het vrolijke “Between two worlds” dat klassiek en jazz min of meer verenigt, fraaie maar vooral ook mooie muziek maken Mário, Bernardo en Alexandre !

Jan van Leersum.